“Het leven is niet vliegen, maar fladderen”. Dat was het levensmotto van Pieter.
Pieter was een vrije vogel, dronk graag een biertje met zijn maten en kleurde zijn leven in op zijn eigen wijze; een man met een hart van goud. Hij was een geliefd persoon en iedereen kende hem als “de man van de schiettent” op de kermis.
“En dan ineens fladdert hij weg uit ons leven” zijn de woorden van zijn vriendin Kitty.
Als klein jochie kwam Pieter veel bij zijn buren. Hij vond het daar prachtig op de boerderij en een extra handje was altijd welkom. Maar ook op latere leeftijd was hij er regelmatig te vinden. Gewoon even een praatje met Broer Hylkema of nog even de handen uit de mouwen steken. Ooit had Pieter eens laten vallen dat wanneer hij dood was, hij met een shovel vervoerd wilde worden.
Op de dag van de uitvaart staat Broer Hylkema bij het uitvaartcentrum met een de grote Volvo Dumper shovel. De kist, volledige bedekt met rode rozen, zetten wij in de kiepbak en rijden de route, die Pieter altijd met zijn vriendin Kitty reed. Maar nu is het zijn laatste rit…
Thuis in de tuin is de afscheidsceremonie, waarbij de kist in een prieeltje wordt gezet met een zee van bloemen rondom.
Een waardig afscheid met live muziek en vele dierbare herinneringen worden opgehaald. Na afloop wordt er gedanst op muziek met een glas bier en een wijntje en een bitterbal… Dit was zoals Pieter leefde en zo is hij gegaan…
Als een vogel is hij vooruit gevlogen.. of gefladderd…
Laten wij in ons drukke bestaan van rennen en vliegen vooral niet vergeten te fladderen; te genieten van het leven.
In een voorgesprek komt duidelijk naar voren dat mevrouw alleen een afscheid wil met vrienden, een aantal buren en collega’s. “Ik heb familie, maar die zie ik nooit; ik wil ze niet op mijn uitvaart”, zegt ze. “Maar toch wil ik iedereen na mijn overlijden informeren middels een kaart. Hoe moet ik dat doen? Ik wil geen namen van de familie op de kaart”. Op haar schoot ligt een schattig Maltezer hondje. Wanneer ik naar het hondje kijk zegt ze: “Finny; zij is mij alles. De enige die mij geen verdriet doet, de enige die mij trouw is”.
Ik kom op het idee een rouwkaart namens Finny op te stellen. Mevrouw krijgt tranen in haar ogen. “Kan dat echt?” vraagt ze. “Ja hoor, dat kan, zoals u het wilt” zeg ik. Een aantal weken later komt mevrouw te overlijden en maak ik in het bijzijn van Finny de rouwkaart.
Op de dag van de uitvaart krijgt Finny een prominente plaats op de eerste rij in de aula. Wanneer ik iedereen welkom heet namens Finny, kijkt ze mij aan en loopt naar de kist. Daar gaat ze bij haar baasje liggen. Er worden herinneringen opgehaald en Finny blijft roerloos liggen; een enkele keer spits ze haar oren. Wanneer iedereen afscheid heeft genomen en naar de koffiekamer vertrekt blijf ik achter met Finny. Ik neem haar op mijn armen en wij gaan samen haar baasje tot het laatst toe begeleiden.
Finny is lusteloos, er zit weinig beweging in, wanneer ik haar na afloop naar haar nieuwe baasje breng. Ze wil nog niet eten, zelfs voor het lekkerste koekje is ze niet te porren. Ook dieren rouwen en Finny zal moeten wennen aan haar nieuwe omgeving. Maar dat zal ongetwijfeld met veel liefde en aandacht goedkomen.
Een lege stoel…
En daar zit ik dan bij een familie om de uitvaart voor hun vader te regelen.
“Mijn moeder zal niet bij een uitvaart aanwezig zijn; ze is te zwak, ze kan het niet aan” zijn de woorden van de zoon. De uitvaart is op een prachtige locatie waarbij de familie rondom de kist zit voor een informeel afscheid.
We hebben 1 lege stoel neergezet… voor moeders. Op die stoel wordt bij aanvang van de samenkomst een kaars aangestoken en een rode roos neergelegd. Zo is moeders er voor de naasten toch bij.
2 weken later bel ik met de familie om te horen hoe het gaat. “Margriet, je raadt het niet… maar we zitten nu in het ziekenhuis bij onze moeder om afscheid te nemen. Zou jij ook ons bij haar afscheid willen begeleiden?” “Met alle liefde” hoor ik mijzelf zeggen.
En zo zit ik dan een dag later later bij dezelfde familie. Dit keer voor de uitvaart van hun moeder, met vers in het geheugen nog het afscheid van hun vader. Een afscheid identiek aan die van vaders; dezelfde locatie, zelfde dag van de week en tijdstip, dezelfde mensen maar nu met 1 stoel minder. Bij aanvang van het samenzijn worden er 2 rode rozen op de kist gelegd en 2 kaarsen aangestoken.
Voor altijd weer samen…
