“Een paar dagen geleden heeft nog hij alle containers van de buren aan de weg gezet en weer teruggezet. Dat deed mijn man al jaren lang. Hij was zo vitaal en deed nog alles. Ik snap het niet” zegt de 95-jarige echtgenote. Ruim 70 jaar waren ze samen en deelden lief en leed.
Het verdriet is groot bij de echtgenote. Vol liefde spreekt ze over haar man, die zo van het ene op het andere moment er tussenuit glipte.
“Mijn kinderen zeggen steeds dat pa zo’n mooie leeftijd heeft en dat het goed zo is, maar ik ben wel mijn man kwijt, mijn maatje. Het is nu zo stil in huis zonder hem. Wij hadden het fantastisch samen, we deden alles nog samen, ik mis hem”.
Maar het laatste stukje van haar leven zal ze nu alleen verder moeten. Het gaat mij door merg en been heen, wanneer ik haar zo intens verdrietig zie.
Een stapel fotoboeken ligt op tafel en ze ziet mij naar die stapel kijken. Ze pakt een fotoboek en samen kijken we naar foto’s uit de oorlogsjaren en dan komen er heel wat verhalen los. Dat haar man heeft gevochten, de grote armoede waarin ze geleefd hebben en de onzekere tijden.
Het is een generatie die nu uitsterft… de generatie die ervoor gezorgd heeft dat wij in een vrij land wonen en kunnen gaan en staan waar we willen.
Met veel liefde verzorg ik de uitvaart, waarin ik woorden van dankbaarheid uitspreek in mijn voorwoord en stilsta bij onze vrijheid, mede dankzij haar fantastische man.