Een lege stoel…

En daar zit ik dan bij een familie om de uitvaart voor hun vader te regelen.
“Mijn moeder zal niet bij een uitvaart aanwezig zijn; ze is te zwak, ze kan het niet aan” zijn de woorden van de zoon. De uitvaart is op een prachtige locatie waarbij de familie rondom de kist zit voor een informeel afscheid.

We hebben 1 lege stoel neergezet… voor moeders. Op die stoel wordt bij aanvang van de samenkomst een kaars aangestoken en een rode roos neergelegd. Zo is moeders er voor de naasten toch bij.

2 weken later bel ik met de familie om te horen hoe het gaat. “Margriet, je raadt het niet… maar we zitten nu in het ziekenhuis bij onze moeder om afscheid te nemen. Zou jij ook ons bij haar afscheid willen begeleiden?” “Met alle liefde” hoor ik mijzelf zeggen.

En zo zit ik dan een dag later later bij dezelfde familie. Dit keer voor de uitvaart van hun moeder, met vers in het geheugen nog het afscheid van hun vader. Een afscheid identiek aan die van vaders; dezelfde locatie, zelfde dag van de week en tijdstip, dezelfde mensen maar nu met 1 stoel minder. Bij aanvang van het samenzijn worden er 2 rode rozen op de kist gelegd en 2 kaarsen aangestoken.

Voor altijd weer samen…