Verbinding bij een uitvaart
Onze ouders zijn nog wel getrouwd, maar wonen al 2 jaar niet meer bij elkaar. Het is eigenlijk begonnen nadat onze vader een auto ongeluk kreeg. Kort daarop werd moeder ziek en werd het er hier in huis niet gezelliger op”, vertelt de oudste dochter.
Er is veel gebeurd in het gezin waardoor de dochters geen contact meer met hun vader hebben en zien er tegenop om nu bij hem langs te gaan om alles voor de uitvaart door te spreken. “Zou jij dat willen doen?“ En zo stond ik een paar uur later op de stoep bij hun vader. Het duurt even voordat de voordeur open gaat. “Wie bent u, u maakte mij wakker,”, zegt een norse stem. Wanneer ik hem vertel wie ik ben, mag ik binnenkomen. Ik zie een man, jong van geest, maar in een oud lichaam. Hij is verbitterd doordat wat hem is overkomen in het leven. Iemand die volop in het leven stond, is ineens veel aan huis gekluisterd en afhankelijk van anderen geworden. Stukje bij beetje vertelt hij zijn verhaal en zie ik ineens een heel kwetsbaar en lieve man. Met een goed gevoel verlaat ik een uur later zijn huis.
Op de dag van de uitvaart is de spanning voelbaar bij de beide dochters wanneer zij hun vader zien. “Sorry voor alles meiden”, zijn de enige woorden die hij kan uitbrengen en barst daarna in tranen uit. Ik zie de vertwijfeling bij de dochters, maar toch ontfermen ze zich over hem. Bij aanvang van de dienst zie ik een trotse vader, met een twinkeling in zijn ogen; hij zit tussen zijn beide dochters in de aula om samen afscheid te nemen van hun moeder en zijn fantastische vrouw, waar hij zoveel van hield. Tijdens de dienst zie ik de oudste dochter haar hand op de hand van haar vader leggen. Hopelijk is dit afscheid een begin van hereniging van de banden, die bij de uitvaart tot stand is gekomen.