Ongewone keuzes? Tegenwoordig niet meer…

Ongewone keuzes? Tegenwoordig niet meer…

Terwijl ik geniet van mijn ontbijt in de warme ochtendzon op mijn vakantiebestemming, valt mijn oog op een ongewone aanblik in het zwembad: een meeuw dobberend in het heldere water. Het is een beeld dat me verbaast. Normaal gesproken verwacht je meeuwen op de uitgestrekte kustlijnen, op het stracd en bij de zee, maar niet in het gechloreerde water van een zwembad.
Terwijl ik naar de meeuw staar, realiseer ik me dat deze onverwachte ontmoeting een parallel trekt met de veranderingen in de uitvaartwereld. Net zoals de meeuw ongebruikelijke plekken opzoekt, zo worden ook in uitvaartland traditionele locaties steeds vaker terzijde geschoven.
Niet altijd wordt er meer gekozen voor een crematorium of een uitvaartcentrum als locatie voor een afscheidsbijeenkomst. Onlangs had ik het voorrecht om een uitvaart te organiseren voor iemand die zijn leven doorbracht op een schip, waarbij water en varen centraal stonden. We kozen ervoor om de uitvaartceremonie te houden op een schip in Zwolle. Het was een prachtige gelegenheid die eer deed aan de overledene.
Maar ook thuis of op een landgoed kunnen geschikte locaties zijn voor een uitvaart. Ik merk dat er steeds vaker wordt gezocht naar een setting die beter past bij de persoonlijkheid en interesses van de overledene en nabestaanden.

In een wereld waarin tradities steeds meer worden uitgedaagd en grenzen worden verlegd, was het misschien niet zo vreemd dat zelfs die meeuw op een onverwachte plek neerstreek.
Als uitvaartbegeleider sta ik soms voor uitdagingen die het werken op locaties met zich meebrengt. Echter, het is een eer om families te mogen begeleiden bij een afscheid dat recht doet aan de herinnering van hun dierbare. Of het nu plaatsvindt in een uitvaartcentrum, crematorium, kerk of elders, ik verzorg alles tot in de kleinste details, zodat u zich volledig kunt concentreren op het afscheid nemen.

Onze veelzijdige moeder, de verbindende factor

Onze veelzijdige moeder, de verbindende factor

“Onze moeder is er zomaar tussenuit gepiept. Eergisteren stond ze nog haar hekje te verven en had ze nog een praatje over de aandelen met de buurman.

91 jaar…

3 jaar geleden nog is er een nieuwe keuken geplaatst, want onze moeder was van plan wel 100 te worden en ze wilde alle luxe binnen handbereik. Ik kijk naar de keuken terwijl de zoon zegt: “Ja, gewaagd he, die knalrode kleur”. Dat moeders een kleurrijke en een veelzijdige vrouw was wordt mij al gauw duidelijk uit al de verhalen die los komen.

Op de kaart moet ook duidelijk die veelzijdigheid naar voren komen. De zoon en dochter zijn trots op hun moeder en bij het afscheid blijkt ook dat Mien een geliefd persoon was.

Vroeger was ze vooral ook een vrijgevochten vrouw, geëmancipeerd en kwam op voor de vrouwenrechten. Het strijdlied werd elke avond met de beide kinderen gezongen en mocht ook op de uitvaart niet ontbreken.

De zoon en dochter willen graag een interactieve uitvaart, dat mensen herinneringen met elkaar delen. Voor veel mensen is dit wel een andere manier van een uitvaart en schichtig werd ik aangekeken toen ik vertelde dat dit het afscheid van Mien werd van ons allemaal. Dat wij allemaal haar gekend hebben en er allemaal een aandeel in hadden. Maar dat niemand zich verplicht moest voelen.

En wij mensen… wij zijn net schaapjes. Wanneer er een iemand begint, dan volgen de anderen vanzelf.

De microfoon ging rond en zo werd het een afscheid met vele herinneringen met hilariteit.

De reacties na afloop waren dat men dit een heel bijzonder afscheid vond, om het op deze manier te doen. Dit paste precies bij Mien, iedereen met elkaar verbinden.

De zoon en dochter wilden graag dit afscheid voor hun moeder, en het is geworden zoals zij voor ogen hadden. En dat is het belangrijkste: dat zij terug kunnen kijken op een mooi afscheid van hun lieve, zorgzame, creatieve, gewe

Uitvaart Zwolle van een creatieve moeder

Uitvaart Zwolle van een creatieve moeder

 

Kerst, het feest van het licht

Kerst, het feest van het licht

Kerst, een tijd van vreugde, samenzijn en liefde, kan voor velen een bitterzoete periode worden wanneer dierbaren ontbreken. De afwezigheid van geliefden werpt een schaduw over de schitterende lichten en feestelijke decoraties die de straten sieren. In plaats van hun warmte en lach te voelen, voelen we een leegte in ons hart.

De kerstboom, die jaarlijks vol glinsterende ornamenten hing, lijkt nu incompleet. De stoel waarin je dierbare altijd zat, is nu leeg en stil. De geur van hun favoriete gerechten vult niet langer de keuken. Kerstliederen, eens vol vreugde gezongen, brengen nu tranen in de ogen.

Maar te midden van deze duisternis kunnen we een lichtpuntje vinden. We kunnen de herinneringen aan onze dierbaren koesteren. We kunnen praten over de grappige verhalen en dierbare momenten die we deelden en een kaars aansteken ter ere van hun nagedachtenis. Kaarsen die ons verbinden met elkaar.

Kerst zonder dierbaren is inderdaad een uitdaging, maar ook herinnert het ons eraan hoe kostbaar de tijd met hen was. Het leert ons ook medeleven en begrip te tonen voor anderen die hetzelfde gemis voelen. Laten we samen troost vinden in elkaars gezelschap en in de wetenschap dat liefde en herinneringen de ware verlichting van deze feestelijke periode zijn.

Margriet Krook Uitvaartbegeleiding wenst u allen Fijne Feestdagen en veel geluk, liefde, maar bovenal een Gezond 2024.

Ook in 2024 kan ik u bijstaan in een moeilijke periode van afscheid. Wilt u meer informatie? Bel mij op 06-36113000.

 

Respectabele leeftijd van 98 jaar

Respectabele leeftijd van 98 jaar

“Een paar dagen geleden heeft nog hij alle containers van de buren aan de weg gezet en weer teruggezet. Dat deed mijn man al jaren lang. Hij was zo vitaal en deed nog alles. Ik snap het niet” zegt de 95-jarige echtgenote. Ruim 70 jaar waren ze samen en deelden lief en leed.

Het verdriet is groot bij de echtgenote. Vol liefde spreekt ze over haar man, die zo van het ene op het andere moment er tussenuit glipte.

“Mijn kinderen zeggen steeds dat pa zo’n mooie leeftijd heeft en dat het goed zo is, maar ik ben wel mijn man kwijt, mijn maatje. Het is nu zo stil in huis zonder hem. Wij hadden het fantastisch samen, we deden alles nog samen, ik mis hem”.

Maar het laatste stukje van haar leven zal ze nu alleen verder moeten. Het gaat mij door merg en been heen, wanneer ik haar zo intens verdrietig zie.

Een stapel fotoboeken ligt op tafel en ze ziet mij naar die stapel kijken. Ze pakt een fotoboek en samen kijken we naar foto’s uit de oorlogsjaren en dan komen er heel wat verhalen los. Dat haar man heeft gevochten, de grote armoede waarin ze geleefd hebben en de onzekere tijden.

Het is een generatie die nu uitsterft… de generatie die ervoor gezorgd heeft dat wij in een vrij land wonen en kunnen gaan en staan waar we willen.

Met veel liefde verzorg ik de uitvaart, waarin ik woorden van dankbaarheid uitspreek in mijn voorwoord en stilsta bij onze vrijheid, mede dankzij haar fantastische man.

 

Opa Ben was geliefd bij iedereen

Opa Ben was geliefd bij iedereen

Ik bel aan en de voordeur wordt geopend door een jochie van een jaar of 9. “Ik heet Bas en mijn opa is dood” zegt hij verdrietig. Zijn moeder komt aangesneld en veegt nog net de laatste traan weg. Wanneer wij aan de koffie zitten komen de verhalen los en Bas heeft het hoogste woord. “Weet u mevrouw, ik ben naar mijn opa vernoemd”. Vol trots vertelt hij dat zijn opa eigenlijk Berend Arend Sietse heet en dat zijn ouders daar Bas van hebben gemaakt en dat iedereen zijn opa “Opa Ben” noemt.

Dat Opa Ben een geliefd persoon was in zijn woonomgeving in Zwolle wordt mij al gauw duidelijk.

“Als alleenstaande werkende moeder heeft mijn vader grotendeels de zorg voor Bas op zich genomen. Na het overlijden van mijn moeder een aantal jaren geleden was een spring-in ’t-veld als Bas een welkome afleiding voor hem en ik kon met een gerust hart naar mijn werk”.

Opa Ben was “het gezicht” op het schoolplein. Iedereen noemde hem Opa Ben en Ben kende elk kind uit de klas van Bas. “Hij was ook Hulp Sint” vertelt Bas vol trots. Ik schiet een beetje in de lach en bedenk wat een fantastische opa hij moest zijn geweest.

Samen met een paar vriendjes beschildert Bas de kist van zijn opa. Het resultaat is prachtig. Op de dag van de uitvaart zijn ook de vriendjes van Bas met één van hun ouders aanwezig.

In de aula van het crematorium in Zwolle klinkt de “Opa” van Marco Borsato.

“Vroeger zat ik uren op de stoel bij opa,
hij vertelde me dan altijd een verhaal.
Of we gingen samen naar de golven kijken,
en de mensen kenden opa allemaal”.

BAS – Berend Arend Sietse – “Opa Ben” en geef Bas een knipoog. Vol trots krijg ik een glimlach terug…