Ik bel aan en de voordeur wordt geopend door een jochie van een jaar of 9. “Ik heet Bas en mijn opa is dood” zegt hij verdrietig. Zijn moeder komt aangesneld en veegt nog net de laatste traan weg. Wanneer wij aan de koffie zitten komen de verhalen los en Bas heeft het hoogste woord. “Weet u mevrouw, ik ben naar mijn opa vernoemd”. Vol trots vertelt hij dat zijn opa eigenlijk Berend Arend Sietse heet en dat zijn ouders daar Bas van hebben gemaakt en dat iedereen zijn opa “Opa Ben” noemt.
Dat Opa Ben een geliefd persoon was in zijn woonomgeving in Zwolle wordt mij al gauw duidelijk.
“Als alleenstaande werkende moeder heeft mijn vader grotendeels de zorg voor Bas op zich genomen. Na het overlijden van mijn moeder een aantal jaren geleden was een spring-in ’t-veld als Bas een welkome afleiding voor hem en ik kon met een gerust hart naar mijn werk”.
Opa Ben was “het gezicht” op het schoolplein. Iedereen noemde hem Opa Ben en Ben kende elk kind uit de klas van Bas. “Hij was ook Hulp Sint” vertelt Bas vol trots. Ik schiet een beetje in de lach en bedenk wat een fantastische opa hij moest zijn geweest.
Samen met een paar vriendjes beschildert Bas de kist van zijn opa. Het resultaat is prachtig. Op de dag van de uitvaart zijn ook de vriendjes van Bas met één van hun ouders aanwezig.
In de aula van het crematorium in Zwolle klinkt de “Opa” van Marco Borsato.
“Vroeger zat ik uren op de stoel bij opa,
hij vertelde me dan altijd een verhaal.
Of we gingen samen naar de golven kijken,
en de mensen kenden opa allemaal”.
BAS – Berend Arend Sietse – “Opa Ben” en geef Bas een knipoog. Vol trots krijg ik een glimlach terug…
Gediplomeerd uitvaartbegeleider
Meerdere malen kreeg ik vragen van lezers waarom men voor een lokale uitvaartondernemer zou kiezen boven een landelijke uitvaartonderneming.
Onderstaand geef ik graag meer uitleg.
Als lokale uitvaartondernemer ken ik als geen ander de gebruiken in het gebied. Omdat u met één persoon te maken heeft, zijn de lijnen kort (van melding van overlijden tot de afwikkeling van de factuur). Ik ben persoonlijker, heb meer tijd voor families en hun verdriet. Dat merkt u in mijn dienstverlening. Die is minder zakelijk.
De lokale uitvaartondernemer heb ik een groot lokaal netwerk opgebouwd en kan hierdoor sneller schakelen bij de inzet van de juiste mensen en locaties. Daarnaast werken ik als lokale onderneming graag samen met andere ondernemingen uit de regio, denk aan de bloemist, grafisch vormgever, collega ondernemer. Allemaal mensen met gevoel voor service- en klantgericht werken. Mensen zoals ik.
Bovendien heb ik als lokale uitvaartondernemer een andere kostenstructuur. Geen duur pand, geen managers, geen omvangrijk wagenpark. Bij mij zijn de overheadkosten laag. Dat merkt u in de tarieven. Hierdoor bent u goedkoper uit.
Als lokale uitvaartondernemer ben ik 24/7 uur bereikbaar. Inderdaad; dag en nacht. Omdat uw vragen, maar ook uw verdriet, juist nu voorop staan. En nee, het maakt niet uit waar u verzekerd bent. U kunt altijd een beroep op ons doen.
Het belangrijkste is dat u later terug kunt kijken op een uitvaart naar wens van de overledene, precies zoals u het had gewild. Kies daarom vooral voor een uitvaartonderneming die bij u past!
Elkaar ontmoeten na de uitvaart
Het elkaar ontmoeten na de uitvaart is een bijzondere gelegenheid waarin de overledene vaak als een verbindende kracht aanwezig is, zelfs in afwezigheid. Deze ontmoeting biedt de kans om te rouwen, te delen en te herinneren, waardoor de band met de overledene wordt versterkt.
Het samenzijn na (het officiële deel van) de uitvaart stelt mensen in staat om hun emoties te uiten en troost te vinden bij elkaar. Terwijl er verhalen en herinneringen worden gedeeld, worden ze herinnerd aan de impact die de overledene op hun leven heeft gehad. Het is een gelegenheid om de positieve aspecten van het leven van de overledene te vieren.
De overledene fungeert als verbindende factor doordat hij of zij persoonlijkheid centraal staat in de gesprekken en herinneringen. Dit kan helpen om de band tussen familie en vrienden te versterken en de herinnering aan de overledene levend te houden.
Een samenzijn na de uitvaart is niet alleen een manier om afscheid te nemen, maar ook om steun en verbondenheid te vinden bij de mensen die de overledene gekend hebben. Het herinnert ons eraan dat, hoewel de fysieke aanwezigheid van de overledene is verdwenen, de invloed en liefde voortleven van die persoon voortleeft in de harten van degenen die achterblijven. Het is een moment van gedeelde rouw en liefde dat ons verbindt en troost biedt tijdens een moeilijke periode.
Door het delen van persoonlijke anekdotes, ervaringen en gevoelens kan het nazitten een helende en verbindende ervaring zijn. Het herinnert ons eraan dat het leven kostbaar is en dat de mensen om ons heen van onschatbare waarde zijn. Het is een moment waarop we onze solidariteit met de familie en vrienden tonen en hen laten weten dat we er voor hen zijn in hun tijd van verdriet.
Wilt u de mogelijkheden weten voor een locatie in Zwolle en omgeving voor de nazit na de uitvaart of uw uitvaartwensen doorspreken? Bel gerust met mij, Margriet Krook, tel. 06-36113000. Ik kom vrijblijvend bij u langs.
Uitvaart op unieke locatie aan zee
Dat je een uitvaartdienst niet in het crematorium of uitvaartcentrum hoeft te houden is voor velen niet bekend.
Wanneer Frank onverwacht op jonge leeftijd door een hartstilstand komt te overlijden, is er veel verdriet bij Ellen. Eindelijk had zij de ware liefde gevonden in haar Frank en moet zij, na 8 mooie jaren samen, nu al afscheid nemen.
“Frank verdient het beste afscheid wat er maar kan zijn en dat wil ik niet in het crematorium. Heb jij ideeën?” zegt ze.
De strandtent, waar ze elkaar hebben ontmoet, zou een mooie en unieke locatie zijn.
De eigenaar kent het stel Frank en Ellen en is welwillend zijn strandtent open te stellen voor een uitvaart. Een uitvaart op deze locatie is voor Ellen, maar ook voor de naaste familie en vrienden een bijzondere manier om afscheid te nemen. De strandtent biedt een warme en persoonlijke sfeer voor zo’n emotionele gelegenheid. Het ruisen van de golven en het zachte zand onder onze voeten herinneren ons aan de eindeloze cyclus van het leven, zelfs te midden van verdriet.
Het is een warme, zonovergoten dag waarop de uitvaart plaatsvindt.
Voordat wij de rode kist indragen legt Ellen een rode roos neer op het terras, op het bankje, waar ze Frank heeft leren kennen.
Deze uitvaart op deze prachtige unieke locatie geeft Ellen en ook haar naasten de kans om samen te komen en te rouwen, maar ook om te vieren wat is geweest en te proosten op het leven na afloop. Er worden verhalen vertelt over Frank, er worden tranen gedeeld en er wordt gelachen om de vele herinneringen.
De zee, de zon en het geluid van de golven omringen ons. Hierdoor we ons verbonden voelen met de natuurlijke wereld.
Op deze plek van rust en sereniteit nemen we afscheid met liefde en waardigheid, wetende dat Frank voor altijd voortleeft in hun harten.
Verbinding bij een uitvaart
Onze ouders zijn nog wel getrouwd, maar wonen al 2 jaar niet meer bij elkaar. Het is eigenlijk begonnen nadat onze vader een auto ongeluk kreeg. Kort daarop werd moeder ziek en werd het er hier in huis niet gezelliger op”, vertelt de oudste dochter.
Er is veel gebeurd in het gezin waardoor de dochters geen contact meer met hun vader hebben en zien er tegenop om nu bij hem langs te gaan om alles voor de uitvaart door te spreken. “Zou jij dat willen doen?“ En zo stond ik een paar uur later op de stoep bij hun vader. Het duurt even voordat de voordeur open gaat. “Wie bent u, u maakte mij wakker,”, zegt een norse stem. Wanneer ik hem vertel wie ik ben, mag ik binnenkomen. Ik zie een man, jong van geest, maar in een oud lichaam. Hij is verbitterd doordat wat hem is overkomen in het leven. Iemand die volop in het leven stond, is ineens veel aan huis gekluisterd en afhankelijk van anderen geworden. Stukje bij beetje vertelt hij zijn verhaal en zie ik ineens een heel kwetsbaar en lieve man. Met een goed gevoel verlaat ik een uur later zijn huis.
Op de dag van de uitvaart is de spanning voelbaar bij de beide dochters wanneer zij hun vader zien. “Sorry voor alles meiden”, zijn de enige woorden die hij kan uitbrengen en barst daarna in tranen uit. Ik zie de vertwijfeling bij de dochters, maar toch ontfermen ze zich over hem. Bij aanvang van de dienst zie ik een trotse vader, met een twinkeling in zijn ogen; hij zit tussen zijn beide dochters in de aula om samen afscheid te nemen van hun moeder en zijn fantastische vrouw, waar hij zoveel van hield. Tijdens de dienst zie ik de oudste dochter haar hand op de hand van haar vader leggen. Hopelijk is dit afscheid een begin van hereniging van de banden, die bij de uitvaart tot stand is gekomen.
