Uitvaart op unieke locatie aan zee
Dat je een uitvaartdienst niet in het crematorium of uitvaartcentrum hoeft te houden is voor velen niet bekend.
Wanneer Frank onverwacht op jonge leeftijd door een hartstilstand komt te overlijden, is er veel verdriet bij Ellen. Eindelijk had zij de ware liefde gevonden in haar Frank en moet zij, na 8 mooie jaren samen, nu al afscheid nemen.
“Frank verdient het beste afscheid wat er maar kan zijn en dat wil ik niet in het crematorium. Heb jij ideeën?” zegt ze.
De strandtent, waar ze elkaar hebben ontmoet, zou een mooie en unieke locatie zijn.
De eigenaar kent het stel Frank en Ellen en is welwillend zijn strandtent open te stellen voor een uitvaart. Een uitvaart op deze locatie is voor Ellen, maar ook voor de naaste familie en vrienden een bijzondere manier om afscheid te nemen. De strandtent biedt een warme en persoonlijke sfeer voor zo’n emotionele gelegenheid. Het ruisen van de golven en het zachte zand onder onze voeten herinneren ons aan de eindeloze cyclus van het leven, zelfs te midden van verdriet.
Het is een warme, zonovergoten dag waarop de uitvaart plaatsvindt.
Voordat wij de rode kist indragen legt Ellen een rode roos neer op het terras, op het bankje, waar ze Frank heeft leren kennen.
Deze uitvaart op deze prachtige unieke locatie geeft Ellen en ook haar naasten de kans om samen te komen en te rouwen, maar ook om te vieren wat is geweest en te proosten op het leven na afloop. Er worden verhalen vertelt over Frank, er worden tranen gedeeld en er wordt gelachen om de vele herinneringen.
De zee, de zon en het geluid van de golven omringen ons. Hierdoor we ons verbonden voelen met de natuurlijke wereld.
Op deze plek van rust en sereniteit nemen we afscheid met liefde en waardigheid, wetende dat Frank voor altijd voortleeft in hun harten.
Verbinding bij een uitvaart
Onze ouders zijn nog wel getrouwd, maar wonen al 2 jaar niet meer bij elkaar. Het is eigenlijk begonnen nadat onze vader een auto ongeluk kreeg. Kort daarop werd moeder ziek en werd het er hier in huis niet gezelliger op”, vertelt de oudste dochter.
Er is veel gebeurd in het gezin waardoor de dochters geen contact meer met hun vader hebben en zien er tegenop om nu bij hem langs te gaan om alles voor de uitvaart door te spreken. “Zou jij dat willen doen?“ En zo stond ik een paar uur later op de stoep bij hun vader. Het duurt even voordat de voordeur open gaat. “Wie bent u, u maakte mij wakker,”, zegt een norse stem. Wanneer ik hem vertel wie ik ben, mag ik binnenkomen. Ik zie een man, jong van geest, maar in een oud lichaam. Hij is verbitterd doordat wat hem is overkomen in het leven. Iemand die volop in het leven stond, is ineens veel aan huis gekluisterd en afhankelijk van anderen geworden. Stukje bij beetje vertelt hij zijn verhaal en zie ik ineens een heel kwetsbaar en lieve man. Met een goed gevoel verlaat ik een uur later zijn huis.
Op de dag van de uitvaart is de spanning voelbaar bij de beide dochters wanneer zij hun vader zien. “Sorry voor alles meiden”, zijn de enige woorden die hij kan uitbrengen en barst daarna in tranen uit. Ik zie de vertwijfeling bij de dochters, maar toch ontfermen ze zich over hem. Bij aanvang van de dienst zie ik een trotse vader, met een twinkeling in zijn ogen; hij zit tussen zijn beide dochters in de aula om samen afscheid te nemen van hun moeder en zijn fantastische vrouw, waar hij zoveel van hield. Tijdens de dienst zie ik de oudste dochter haar hand op de hand van haar vader leggen. Hopelijk is dit afscheid een begin van hereniging van de banden, die bij de uitvaart tot stand is gekomen.
Afscheid met een advocaatje
Bij het afscheid van Jenny ontvang ik de genodigden en begeleid de 92-jarige Rieki, de oudste zus van Jenny, naar de aula. Als enig overgebleven van 10 kinderen, is het fijn dat zij vandaag bij het afscheid van haar zus kan zijn. Samen met haar dochter heeft ze de moeite genomen om te komen.
Het is een informeel afscheid, ongedwongen, waarbij herinneringen ophalen centraal staat; een afscheid waarbij een ieder op zijn/haar eigen manier afscheid neemt. Geen gesproken woorden maar met foto’s wordt het leven van Jenny “verteld”. Er zijn kniepertjes bij de koffie en een klein borrelglaasje advocaat met slagroom aan het eind mag niet ontbreken.
Zo’n glaasje, waarvan Jenny en Rieki vroeger, als zussen, samen van genoten.
Ik zie Rieki smullen van haar advocaatje. Nog net niet wordt het glaasje met de vingers uitgelikt. Omdat er nog wat over is, wordt er nog een rondje aangeboden. Rieki grijpt haar kans om nog een glaasje weg te lepelen. Aan de zijlijn kijk ik mee en zie haar genieten.
Wanneer het tijd is, verlaten de genodigden in alle rust de aula. De dochter van Rieki staat nog even bij haar neef en nicht na te praten, terwijl ik Rieki in het vizier houdt.
Bij de uitgang staan nog een paar overgebleven glaasjes advocaat. Een knikje en een glimlach vanaf mijn kant is voor Riekie genoeg nog eentje te nemen.
In haar eigen bubbel heeft ze herinneringen opgehaald van de tijd waarin ze met haar zus genoot van een advocaatje met slagroom.
Ze zal ongetwijfeld als een roosje hebben geslapen op weg naar haar huis…
“Het leven is niet vliegen, maar fladderen”. Dat was het levensmotto van Pieter.
Pieter was een vrije vogel, dronk graag een biertje met zijn maten en kleurde zijn leven in op zijn eigen wijze; een man met een hart van goud. Hij was een geliefd persoon en iedereen kende hem als “de man van de schiettent” op de kermis.
“En dan ineens fladdert hij weg uit ons leven” zijn de woorden van zijn vriendin Kitty.
Als klein jochie kwam Pieter veel bij zijn buren. Hij vond het daar prachtig op de boerderij en een extra handje was altijd welkom. Maar ook op latere leeftijd was hij er regelmatig te vinden. Gewoon even een praatje met Broer Hylkema of nog even de handen uit de mouwen steken. Ooit had Pieter eens laten vallen dat wanneer hij dood was, hij met een shovel vervoerd wilde worden.
Op de dag van de uitvaart staat Broer Hylkema bij het uitvaartcentrum met een de grote Volvo Dumper shovel. De kist, volledige bedekt met rode rozen, zetten wij in de kiepbak en rijden de route, die Pieter altijd met zijn vriendin Kitty reed. Maar nu is het zijn laatste rit…
Thuis in de tuin is de afscheidsceremonie, waarbij de kist in een prieeltje wordt gezet met een zee van bloemen rondom.
Een waardig afscheid met live muziek en vele dierbare herinneringen worden opgehaald. Na afloop wordt er gedanst op muziek met een glas bier en een wijntje en een bitterbal… Dit was zoals Pieter leefde en zo is hij gegaan…
Als een vogel is hij vooruit gevlogen.. of gefladderd…
Laten wij in ons drukke bestaan van rennen en vliegen vooral niet vergeten te fladderen; te genieten van het leven.
In een voorgesprek komt duidelijk naar voren dat mevrouw alleen een afscheid wil met vrienden, een aantal buren en collega’s. “Ik heb familie, maar die zie ik nooit; ik wil ze niet op mijn uitvaart”, zegt ze. “Maar toch wil ik iedereen na mijn overlijden informeren middels een kaart. Hoe moet ik dat doen? Ik wil geen namen van de familie op de kaart”. Op haar schoot ligt een schattig Maltezer hondje. Wanneer ik naar het hondje kijk zegt ze: “Finny; zij is mij alles. De enige die mij geen verdriet doet, de enige die mij trouw is”.
Ik kom op het idee een rouwkaart namens Finny op te stellen. Mevrouw krijgt tranen in haar ogen. “Kan dat echt?” vraagt ze. “Ja hoor, dat kan, zoals u het wilt” zeg ik. Een aantal weken later komt mevrouw te overlijden en maak ik in het bijzijn van Finny de rouwkaart.
Op de dag van de uitvaart krijgt Finny een prominente plaats op de eerste rij in de aula. Wanneer ik iedereen welkom heet namens Finny, kijkt ze mij aan en loopt naar de kist. Daar gaat ze bij haar baasje liggen. Er worden herinneringen opgehaald en Finny blijft roerloos liggen; een enkele keer spits ze haar oren. Wanneer iedereen afscheid heeft genomen en naar de koffiekamer vertrekt blijf ik achter met Finny. Ik neem haar op mijn armen en wij gaan samen haar baasje tot het laatst toe begeleiden.
Finny is lusteloos, er zit weinig beweging in, wanneer ik haar na afloop naar haar nieuwe baasje breng. Ze wil nog niet eten, zelfs voor het lekkerste koekje is ze niet te porren. Ook dieren rouwen en Finny zal moeten wennen aan haar nieuwe omgeving. Maar dat zal ongetwijfeld met veel liefde en aandacht goedkomen.
Een lege stoel…
En daar zit ik dan bij een familie om de uitvaart voor hun vader te regelen.
“Mijn moeder zal niet bij een uitvaart aanwezig zijn; ze is te zwak, ze kan het niet aan” zijn de woorden van de zoon. De uitvaart is op een prachtige locatie waarbij de familie rondom de kist zit voor een informeel afscheid.
We hebben 1 lege stoel neergezet… voor moeders. Op die stoel wordt bij aanvang van de samenkomst een kaars aangestoken en een rode roos neergelegd. Zo is moeders er voor de naasten toch bij.
2 weken later bel ik met de familie om te horen hoe het gaat. “Margriet, je raadt het niet… maar we zitten nu in het ziekenhuis bij onze moeder om afscheid te nemen. Zou jij ook ons bij haar afscheid willen begeleiden?” “Met alle liefde” hoor ik mijzelf zeggen.
En zo zit ik dan een dag later later bij dezelfde familie. Dit keer voor de uitvaart van hun moeder, met vers in het geheugen nog het afscheid van hun vader. Een afscheid identiek aan die van vaders; dezelfde locatie, zelfde dag van de week en tijdstip, dezelfde mensen maar nu met 1 stoel minder. Bij aanvang van het samenzijn worden er 2 rode rozen op de kist gelegd en 2 kaarsen aangestoken.
Voor altijd weer samen…
